Let’s get the basics done

Ben ik niet een beetje oud om jullie iets te vertellen over jeugdbeleid?

Ja, ik ben oud,
maar
Guy Redig is nog ouder.
Ach ja, wat is dat jong zijn?

En wat betekent het om jong zijn in de hoofdstad van Europa? Het houdt me in elk geval na al die jaren nog steeds bezig!
Maar heb ik wel een duidelijke droom voor het Brusselse jeugdbeleid?
Na zeven jaar met een voet op de eerste, een andere op de tweede lijn is mijn visie niet scherper, maar misschien eerder troebel geworden.

Jeugdwerker zijn in Brussel, in een moeilijke wijk, het is soms de job van mijn leven.
Maar soms ook echt niet.
Omdat de mayonnaise niet altijd pakt. Soms slagen we er niet in om bruggen te slaan met iedereen en een band te vormen die hecht genoeg is om samen onderweg te zijn.
Soms lukt het niet om  jongeren te laten proeven van  iets nieuws. Soms komt het postpakje liefde niet aan. En is het return to sender.

Soms verlies ik mezelf in conflictbeheersing en sta ik te schreeuwen tegen een bende balorige tieners dat ze moeten stoppen met schreeuwen.
Dan vraag ik me af of het wel een goed idee is, om te blijven kansen geven.
Dan kan ik het even niet: dat blijven luisteren.
Dan wordt het zwart voor mijn ogen van woede, en kan ik even niets met die vermaledijde  theorie van de maatschappelijke kwetsbaarheid.

De wijk is de laatste jaren gegentrificeerd, uiterlijk opgewaardeerd.
Het maatschappelijke geweld dat jongeren dagelijks ondergaan hakt er echter onverminderd op in.
Geweld lokt tegengeweld uit, en wie in de vuurlinie gaat staan, vangt al eens een kogel op. De conflicten die jongeren onvermijdelijk hebben met het jeugdhuis en de animatoren die er werken, zijn  vaak gesublimeerde versies van hun moeilijke verhouding met andere instellingen in de samenleving,
de gevolgen van hun onderdrukking.

Daar heb je veel aan, aan die theorie, als iemand een stoel naar je hoofd gooit.
Het is  mijn dagelijkse uitdaging:
mijn oordeel uitstellen,
blijven geloven dat samenleven boven segregatie gaat,
beseffen dat er van iedereen iets valt te leren.

Dat vraagt doorzettingsvermogen, geduld, een hoge tolerantiedrempel voor chaos, flexibiliteit, en de kracht van je overtuiging.
Maar dat is zo met alle interessante dingen in het leven.
Mijn anitdotum is er een van een zachtgekookt eitje. Mijn oplossingen bestaan uit ontmoeting, empathie, verbinding.
Zorg voor de materiële mens, maar ook voor de kop. De ziel. Het hart.
Dat zijn Halfzachte concepten die makkelijk lijken
maar meer moed vragen dan de kortzichtige oplossingen die sommigen, in andere landsgedeelten door de strot willen rammen.

Ik maak hier voor u geen grote analyse, maar een optelsom van kleine verhalen, van groepen en van individuen. En in deze stad zie ik rijkdom én verspilling. We hebben zoveel en we doen er zo weinig mee.
En tegelijk, jeugdwerk in Brussel, het is ergens ook een luxejob.
Want wat zijn  het er veel, kinderen en jongeren. Geen flyers en geen website nodig. Gewoon buitenkomen.

Een beetje confronterend, vind ik dat. Dat ik geen droom heb over jeugdbeleid.
Maar ik heb wel dromen  voor kinderen en jongeren.
Onze beleidshokjes en beleidsniveaus zijn niet die van de jongeren die elke dag vlotjes van het ene domein in het andere stappen.
Met hun hybride identiteit, met hun verschillende kaders die zij dagelijks met elkaar trachten te verzoenen.
Het doet er niet toe welke overheid de sportzaal beheert, als ze maar gehomologeerd is voor de zaalvoetbalcompetitie.
Als ik mijn oude Vlaamse jeugdwerkbril nog eens opzet, dan zie ik de tekorten.
Alles wat we rateren en mankeren.
Maar ik zie ook hoe goed en vernieuwend we zijn, en ik weet dat iedereen die meewarig kijkt naar ons geploeter, ons ooit wel zal komen vragen wat de resultaten zijn van dit eeuwigdurende experiment.

Maar hier komtie
Mijn Brusselse eisenpakket
Bescheiden, en bedrieglijk simpele shit.
Ik noem het:

Let’s get the basics done

Ik wil graag iedereen op de fiets
Ik wil dat elk kind en elke jongere kan fietsen,  een fiets heeft en weet hoe je een band plakt
Cycle power tot de vierde macht

Ik wil graag iedereen op  school
Op een school en in een richting die hij zelf kan kiezen, in meer dan één taal.
En we stoppen ineens met dat zinloze gedubbel.
Iedereen draagt de kleren die hij leuk vindt staan, en waar hij zich goed in voelt.
Rock‘roll, dat kan ook in een enkelrok
Ik wil graag dat iedereen een afzwemdiploma behaalt, mét een feestje, zoals ze dat in Nederland doen.

Ik wil dat iedereen elke dag één moment in ’t groen kan zitten. In zijn tuin, in een park, op een pleintje op een boogscheut van een leuk huis om in te wonen.
Ik wil graag dat iedereen vanaf 16 de kans heeft om een centje bij te verdienen en kan proeven van de werkvloer met een fijne vakantiejob,

The basics

Ik wil graag dat iedereen eens over het muurtje kan en mag kijken. In eigen land maar eigenlijk ook ver daarbuiten.
U daar in de zaal? Bent u in 2015 al buiten onze landsgrenzen geweest? Leuk he, zo eens, op een ander?
Dus graag genoeg middelen om uit te wisselen, hier en aan de andere kant van de wereld.
Kan Europa geen extra duwtje doen voor de bewoners van de hoofdstad?
Deze stad,
deze diverse en meertalige stad,
die heeft genoeg cultuur in petto voor iedereen.

Alleen staat de deur soms nog een kier.
Ik wil graag dat onze culturele en gemeenschapsinstellingen de deuren wagenwijd opengooien voor de jongste bewoners van de stad. Niet alleen om hen naar de tribunes en de zitjes te loodsen, maar  ook om hun podia te laten bestormen!

Midden in de ghetto’s waar mensen zichzelf in opsluiten, midden in de verschillende etnische enclaves, midden in de gated communities, kunnen we pikketten in de grond steken en een zeildoek spannen.  Een “cosmopolitan canopy” optrekken.
Een wat?
Een spreekwoordelijke cosmopolitische partytent op waaronder  verschillende mensen elkaar ontmoeten, treffen, raken…
‘to practice getting along’
Trachten overeen te komen.
Zorgen voor de ziel. Tijdens een feestje.
Ik wil ook graag dat iedereen kan meedenken over zijn stad.
Een jeugdraad, dat is inspraak is op zijn smalst. Ik wil graag wat meer bandbreedte.
En voldoende gespitste oren die de signalen van kinderen en jongeren opvangen

The basics quoi.
Let’s get de basics done!

Every young person is worth more than all the gold in the world.
Jozef Cardijn wist het al. We hoeven niet alles voortdurend opnieuw uit te vinden.
Meer nog, alles gebeurt hier al, in de lommerte, in de schaduw,… Je moet het gewoon willen zien.
Laten we wat werkt, versterken.
En het Brusselse jeugdwerk als een veer op onze hoed steken

Met een beleid, voorbij de waan van de dag.
We moeten jongeren niet deradicaliseren, maar radicaal laten kiezen voor hun stad.
Zij die onze samenleving de rug toekeren verdienen onze aandacht, maar nog belangrijker is wat we doen met wie wel kiest voor ‘hier’  en ‘ons’.

Laat ons de simpele shit doen, maar veel! En voor iedereen!
Hoe? Ideeën genoeg!
Ik geef er graag op de valreep nog een vuistvol mee: Een paspartoekaart voor het jeugdhuis, villo vanaf 16, een congres voor alle Brusselse jeugdwerkers, basiszakgeld voor iedereen, in te zetten in het jeugdwerk, De vismarkt wordt een ploeterbad, de roefeldag komt terug, een goed uitgewerkte babysitdienst, zwemmen na 19h,…


Maar eerst en vooral the basics
Zwemmen fietsen leren werken reizen en creëren

Voor iedereen